Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Επιστρέφοντας από το καθιερωμένο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι ακολουθούμενο από την, επίσης καθιερωμένη, παρτίδα τάβλι με τον πατέρα μου, σταματάω στη γωνία πριν από το σπίτι μου και μέσα από το αμάξι ζητάω από τον Ρομ μανάβη της γειτονιάς μου ένα κιλό βερύκοκα και ένα πεπόνι. Ενώ περιμένω τα ρέστα, εμφανίζεται κουστουμάτος τύπος, από αυτούς που τους φαντάζεσαι να κυκλοφορούν το πρωί με τα notebook υπό μάλης κατά Παράδεισο Αμαρουσίου μεριά, και του λέει:
Σε παρακαλώ, μπορείς να μου δώσεις το πιο μικρό καρπούζι που έχεις, να δώσω λίγη χαρά στα παιδιά μου; Δεν έχω να σου δώσω χρήματα, αλλά αν βρω δουλειά θα έρθω και θα σου τα επιστέψω.

Θυμήθηκα τα λόγια τής Χάρης προχτές στο τηλέφωνο:
Από κάτι αεριτζήδες σαν και σένα φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...
Άδραξα την ευκαιρία και επιχείρησα να συνδυάσω δύο πράγματα:
1. Να ξεφορτωθώ ένα, μικρό μέρος, των ενοχών μου.
2. Να ξεπεράσω, έστω και για μία και μοναδική φορά μέσα στο καλοκαίρι, ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της εργένικης ζωής, το οποίο έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της διαρκούς αύξησης του μεγέθους των κολοκυνθοειδών, συνεπεία της αλόγιστης χρήσης ορμονών.

Είπα λοιπόν στο μανάβη με μία κάπως επιτηδευμένη... ανετίλα:
Βάλε ρε αδερφέ ένα καρπούζι, ζύγισέ το και κόψε λίγο για μένα και δώσε το υπόλοιπο στον άνθρωπο

Ακολούθησε η... τάπα του μανάβη. Πήρε ένα από τα μεγαλύτερα καρπούζια του και το έδωσε στον κουστουμάτο.
Από μένα, και δε μου χρωστάς τίποτα

Καθώς μου έδινε τα ρέστα από το παράθυρο του συνοδηγού, πλησίασε το πρόσωπό του προς εμένα και μου ψιθύρισε: "Ποτέ δεν ξέρεις, αύριο μπορεί να είμαι εγώ στη θέση του..."