H μέτρια καριέρα μου της επαγγελματία μουσικού δεν συνέπεσε χρονικά με την, ας μην την χαρακτηρίσω, καριέρα της ερασιτέχνιδος μπριτζέρ. Τουναντίον, η δεύτερη χρονικά ενασχόληση της ζωής μου ήρθε μάλλον να καλύψει το κενό που άφησε η, παρά τη θέλησή μου, εγκατάλειψη της πρώτης.
Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αν χάσουμε, με οποιοδήποτε τρόπο, έναν πολύ δικό μας άνθρωπο, ένα από τα πρώτα πράγματα που αισθανόμαστε να μας λείπει είναι αυτή η κοινή γλώσσα που είχαμε μαζί του διαμορφώσει. Κάτι τέτοιο ένοιωσα όταν σταμάτησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μουσική και επομένως να συναναστρέφομαι με τον κόσμο της.
Χωρίς να το συνειδητοποιήσω έψαχνα να βρω κοινές λέξεις - εκφράσεις των δύο κόσμων. Δεν πήγε κι άσχημα αυτό.
Καταρχήν τα μινέρ και τα μαζέρ, που είναι κοινά με τις ματζόρε και μινόρε συγχορδίες ή και κλίμακες. Major και minor για τους ροκάδες, μείζονες και ελάσσονες για τους καθαρευουσιάνους.
Μετά το πράσινο. Είναι γνωστό τι είναι στο μπριτζ. Στη μουσική είναι το... χρώμα νότας που παίζεται ή τραγουδιέται και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτή που ο συνθέτης είχε γράψει στην παρτιτούρα του. Συχνά το ακούμε από τραγουδίστριες σαν αυτή που πήγε να την ακούσει ο Βαμβακάρης, συστημένη από κάποιον φίλο του. Όταν, μετά την ακρόαση τον ρώτησε τη γνώμη του, του απάντησε: Από φωνή μ... αλλά από μ... φωνάρα.
Επίσης μια έκφραση - ευχή, που εμείς οι μουσικοί την είχαμε κολλήσει από τις... κακές συναναστροφές με τους θεατρίνους και τη λέγαμε σε κάποιον πριν από κάποια πρεμιέρα.
Και είναι αυτή η ευχή που οι περισσότεροι από εμάς (εμάς λέγοντας εννοώ τους μπριτζέρ τώρα πια) πιστεύω, θα θέλαμε να τη δώσουμε στις δύο εθνικές μας που φεύγουν σήμερα για την Οστάνδη
Σκατά – σκατά
No comments:
Post a Comment
Αν δεν έχετε λογαριασμό στο google και επιλέξετε (στην επιλογή ταυτότητας) να στείλετε σχόλιο ως "ανώνυμος" μπορείτε να γράψετε το όνομά σας μέσα στο σχόλιο. Τα υπογεγραμμένα σχόλια (από ανθρώπους του χώρου) θα δημοσιεύονται όλα.