Sunday, June 20, 2010

Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Επιστρέφοντας από το καθιερωμένο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι ακολουθούμενο από την, επίσης καθιερωμένη, παρτίδα τάβλι με τον πατέρα μου, σταματάω στη γωνία πριν από το σπίτι μου και μέσα από το αμάξι ζητάω από τον Ρομ μανάβη της γειτονιάς μου ένα κιλό βερύκοκα και ένα πεπόνι. Ενώ περιμένω τα ρέστα, εμφανίζεται κουστουμάτος τύπος, από αυτούς που τους φαντάζεσαι να κυκλοφορούν το πρωί με τα notebook υπό μάλης κατά Παράδεισο Αμαρουσίου μεριά, και του λέει:
Σε παρακαλώ, μπορείς να μου δώσεις το πιο μικρό καρπούζι που έχεις, να δώσω λίγη χαρά στα παιδιά μου; Δεν έχω να σου δώσω χρήματα, αλλά αν βρω δουλειά θα έρθω και θα σου τα επιστέψω.

Θυμήθηκα τα λόγια τής Χάρης προχτές στο τηλέφωνο:
Από κάτι αεριτζήδες σαν και σένα φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...
Άδραξα την ευκαιρία και επιχείρησα να συνδυάσω δύο πράγματα:
1. Να ξεφορτωθώ ένα, μικρό μέρος, των ενοχών μου.
2. Να ξεπεράσω, έστω και για μία και μοναδική φορά μέσα στο καλοκαίρι, ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της εργένικης ζωής, το οποίο έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της διαρκούς αύξησης του μεγέθους των κολοκυνθοειδών, συνεπεία της αλόγιστης χρήσης ορμονών.

Είπα λοιπόν στο μανάβη με μία κάπως επιτηδευμένη... ανετίλα:
Βάλε ρε αδερφέ ένα καρπούζι, ζύγισέ το και κόψε λίγο για μένα και δώσε το υπόλοιπο στον άνθρωπο

Ακολούθησε η... τάπα του μανάβη. Πήρε ένα από τα μεγαλύτερα καρπούζια του και το έδωσε στον κουστουμάτο.
Από μένα, και δε μου χρωστάς τίποτα

Καθώς μου έδινε τα ρέστα από το παράθυρο του συνοδηγού, πλησίασε το πρόσωπό του προς εμένα και μου ψιθύρισε: "Ποτέ δεν ξέρεις, αύριο μπορεί να είμαι εγώ στη θέση του..."

4 comments:

  1. Να πω ότι σιγά σιγά πρέπει να συνηθίζουμε τέτοια σκηνικά; Άλλωστε έχουμε κορεστεί στους εθνικούς στόχους, να μπούμε στην ΕΟΚ, να μην βγούμε από την ΕΟΚ, να πάρουμε τους Ολυμπιακούς, να μπούμε στο ευρώ, να μην βγούμε από το ευρώ, να κάνουμε τους Ολυμπιακούς και τώρα να μην πτωχέυσουμε. Όμως, μπορεί να μου πει κάποιος που πήγαν τα "χρυσά κουτάλια" που τα ψάχνουμε από το 1980; Πάντως το ΔΝΤ μάλλον δεν θα μας τα δώσει άμα κρίνουμε από την δράση του στην Αργεντινή, όπως λέει το εmail που έλαβα:
    https://docs.google.com/document/edit?id=140pzCrmCsrPv5MQvuJG4h814eAq0v3NvDg0D3ZUsHxs&hl=en

    Σπύρος Μαγκλάρας

    ReplyDelete
  2. Δυστυχώς έφτασε η ώρα που εδώ και 30 χρόνια όλοι φοβούνται. Η ώρα να αρχίσουμε πάλι να ζούμε με τα δικά μας χρήματα, τα οποία ποτέ δεν έφταναν. Επί σειρά ετών ακούω την ερώτηση "και πως θα ξεπληρώσετε τα δάνεια σας?" και τη Θεϊκή απάντηση "Έχει ο Θεός"... Το κακό είναι ότι θα την πληρώσει η δική μας "σειρά" των 30ρηδων, αμαρτίες γονέων... Ένας φίλος μου είπε την άκρως ρατσιστική λύση "να εκτελεστεί κάθε Έλληνας άνω των 40". Αν δεν είχα πολλούς φίλους στους Ομίλους ανά την Ελλάδα σε αυτό το εύρος ηλικίας, θα συμφωνούσα χωρίς 2η σκέψη! Μήπως να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να την κάνουμε ομαδικώς για Κούβα???

    ReplyDelete
  3. "Έχει ο Θεός". Έχω αλλά νισάφι πια, με ξεζουμίσατε. Στο εξής αν θέλετε αποπληρωμή χρεών να πάτε στο...διάολο

    Θεός

    ReplyDelete
  4. Έχω μια απορία βρε παιδιά.
    Είμαι 36 χρονών (θα γλύτωνα την εκτέλεση του Τρύφωνα) και όλη μου την ζωή μεγάλωσα ακούγοντας να λένε ότι ευτυχώς που στον εμφύλιο δεν κέρδισαν οι αριστεροί γιατί αν κέρδιζαν θα είχαμε γίνει σαν την Βουλγαρία , την Ρουμανία, την Ουγγαρία και λοιπές χώρες του πρώην Ανατολικού μπλόκ.
    Τώρα δηλαδή που κέρδισαν οι δεξιοί δεν γίναμε σαν αυτούς ;
    Στο ΔΝΤ πήγαν όλοι αυτοί στο ΔΝΤ και εμείς...
    Κατά τα άλλα ας είναι καλά η δεξιά που μας γλύτωσε τότε στον εμφύλιο...
    Χα, χα, χα !
    ΠΑΠΑΠΗΤ

    ReplyDelete

Αν δεν έχετε λογαριασμό στο google και επιλέξετε (στην επιλογή ταυτότητας) να στείλετε σχόλιο ως "ανώνυμος" μπορείτε να γράψετε το όνομά σας μέσα στο σχόλιο. Τα υπογεγραμμένα σχόλια (από ανθρώπους του χώρου) θα δημοσιεύονται όλα.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ