Για το Θάνο

Το παρακάτω κείμενο εστάλη ως σχόλιο στο blog.


Με την ευκαιρία της διεξαγωγής του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ζευγών "ΘΑΝΟΣ ΚΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ" ας μου επιτραπεί να πω λίγα λόγια για τον αξέχαστο φίλο Θάνο, πιο πολύ, όχι για να τον θυμηθούν οι παλαιότεροι από εμάς, αλλά για να μάθουν για αυτόν άνθρωποι που μπορεί να λαμβάνουν μέρος σε αυτό το πρωτάθλημα (ειδικά σε χαμηλές κατηγορίες) και ίσως να μην έχουν προλάβει να τον γνωρίσουν.
Είχα την τύχη να τον συναντήσω για πρώτη φορά όταν πρωτοξεκίνησα να παίζω μπρίτζ, πριν από 10 περίπου χρόνια σε ένα εκδρομικό τουρνουά στην Κέρκυρα, από τότε χρειάστηκε να περάσουν 3-4 χρόνια για να γνωριστούμε καλύτερα.
Για τους πιο πολλούς από εμάς το μπρίτζ είναι τρόπος ζωής, μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό, να μας χαρίζει στιγμές ικανοποίησης και χαράς, κάπως έτσι, ή καλύτερα ακριβώς έτσι, ήταν και για τον Θάνο. Το παιχνίδι ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτή, με μια μικρή διαφορά σε σχέση με τους περισσότερους από εμάς: Ο Θάνος υπήρξε ένα γνήσιο ταλέντο, ένας χαρισματικός παίχτης, ένας άρτιος και ολοκληρωμένος αθλητής. Αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο το πλήθος των διακρίσεων του, αλλά και το ότι τύγχανε καθολικής αποδοχής από την εγχώρια και μή μπριτζιστική ελίτ. Ήταν, κατά τεκμήριο, ένας παίχτης που όταν τον συναντούσες ως αντίπαλο στο τραπέζι, ο καλύτερος σου εαυτός αλλά και η σύμπραξη της τύχης, σου φαίνονταν ελάχιστα για να μπορέσεις να αποσπάσεις κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Όλοι εμείς θα έχουμε ακούσει κριτικές για το παίξιμό μας, είτε από τον συμπαίκτη μας, είτε από τους αντιπάλους μας, άλλοτε καλοπροαίρετες και άλλοτε κακοπροαίρετες, άλλοτε εύστοχες και άλλοτε άστοχες, που μας βάζανε σε σκέψεις για το αν πραγματικά αυτός που μας άσκησε την κριτική έχει δίκιο ή άδικο ,και το τι τελικά είναι το σωστό, και τι πρέπει να κάνω στο εξής αν τύχει το ίδιο πρόβλημα. Όταν σχολίαζε διανομή ο Θάνος, το καλύτερο που είχες να κάνεις ήταν να άκουγες προσεκτικά αυτό που θα σου έλεγε, για το πολύ απλό λόγο: Αυτό ήταν και το σωστό. Τα σχόλιά του δε, τις περισσότερες φορές, σύντομα, λακωνικά, αυστηρά και ακριβώς στην ουσία του προβλήματος. Όταν δεν ήταν σίγουρος για κάτι προτιμούσε να μην αναφέρει τίποτα, και αν τον ρώταγες το πιθανότερο ήταν, "μασώντας" το στυλό και ανασηκώνοντας με απορία τους ώμους, να παραδεχτεί ότι δεν γνωρίζει, παρά να πει κάτι για το οποίο δεν ήταν σίγουρος για την ισχύ του.
Συγκέντρωνε όλα εκείνα τα στοιχεία χαρακτήρα που χρειάζονται για να ξεχωρίσει κάποιος σε πρωταθλητικό επίπεδο. Σεμνός και ταπεινός πάντα μπροστά στην επιτυχία, αναζήτηση αιτιών για την αποτυχία, εκμηδενισμένη αλαζονική συμπεριφορά, αυτοπεποίθηση και θετική σκέψη και πάνω από όλα (όπως δήλωνε και ο ίδιος, άλλωστε) "καθαρό μυαλό".
Κάποιοι από εμάς σίγουρα θα έχουν διαβάσει κάποια άρθρα σχετικά με το "table presence", δηλαδή, σχετικά με την παρουσία μας στο τραπέζι. Ίσως αν συναντούσαμε τον Θάνο στο τραπέζι να αναθεματίζαμε για το χρόνο που σπαταλήσαμε για να διαβάσουμε τα άρθρα.
Πέρα από όλα αυτά όμως εκείνο για το οποίο αξίζει να τον μνημονεύουμε, είναι η στάση ζωής απέναντι στο ίδιο το παιχνίδι. Το αγάπησε, αφού έπαιζε μέχρι και το τέλος, το σεβάστηκε, αφού ποτέ δε το διακωμώδησε, το υπηρέτησε, ως διαιτητής, το δίδαξε, ως δάσκαλος και τέλος το αποθέωσε ως παίκτης.
Ίσως τελικά να αξίζει, για όλους εμάς που αγαπάμε το μπρίτζ, να δούμε το παιχνίδι αυτό μέσα από μία άλλη οπτική γωνία, να αφήσουμε στην άκρη την αυτοεπιβεβαίωσή μας μέσα από τη καθημερινή επαφή μας με το παιχνίδι, να παραμερίσουμε τις μικρότητες και τους ανόητους χαρακτηρισμούς και να προσπαθήσουμε να "δώσουμε" στο παιχνίδι ότι μας "δίνει" αυτό συχνά-πυκνά. Να γίνει δηλαδή η σχέση αυτή αμφίδρομη. Έτσι είναι τουλάχιστον σίγουρο ότι θα καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και κατ'επεκταση και καλύτεροι παίκτες κάτι που ακράδαντα πιστεύω ότι έκανε ο Θάνος.

Η τελευταία φορά που τον συνάντησα ήταν στο πλαίσιο ενός πανελληνίου πρωταθλήματος, αρχές Μαίου, όπου ήταν πια φανερά καταπονημένος από την ασθένεια. Καθώς κοιτούσα τα αποτελέσματα, διαπίστωσα ότι τον επόμενο γύρο θα παίζαμε εναντίον του και στρεφόμενος στον συμπαίκτη μου του είπα ότι: "τώρα τα πράγματα θα 'ναι δύσκολα" και εκείνος μου έγνεψε καταφατικά κατανοώντας ότι φυσικά δε το λέω από την μπριτζιστική του διάσταση, αλλά από την ανθρώπινη. Στο μεταξύ ο Θάνος μας είχε πλησιάσει και χαρούμενος τον ακούμε να μας λέει: "Επιτέλους, θα παίξουμε μαζί τώρα" κάτι που φυσικά μας χαροποίησε πρόσκαιρα μέχρι να καθίσουμε στο τραπέζι. Εκεί τα συναισθήματά μου ανάμικτα. Ένας άνθρωπος γεμάτος όρεξη αν και καταβεβλημένος να σχολιάζει, να αναλύει με το ίδιο ακριβώς καθαρό μυαλό που το έκανε και παλιότερα. Ήταν 8 διανομές που θα ήθελα να μην τις είχα παίξει ποτέ.
Ίσως να μην είμαι ο καταλληλότερος να μιλήσω για τον Θάνο Καπαγιαννίδη και σίγουρα υπάρχουν διαστάσεις του οι οποίες δεν αναφέρθηκαν σε αυτήν την σύντομη σκιαγράφησή του, εκείνο όμως για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι έχει αφήσει βαθειά το αποτύπωμά του στο Ελληνικό μπριτζ ...πολύ πιο βαθειά από το να προσδοθεί απλά το όνομά του σε κάποιο πανελλήνιο πρωτάθλημα.


Φίλε Θάνο
Θα σε θυμάμαι πάντα