Saturday, December 25, 2010

Ο φίλος τού φίλου μου...

"Ο φίλος του φίλου μου είναι και δικός μου φίλος"
Δε θυμάμαι πότε πρωτοάκουσα αυτή τη ρήση αλλά ουδέποτε την αμφισβήτησα. Θεώρησα ότι πρέπει να πορεύομαι με αυτό το αξίωμα κάτι που, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, δε μου δημιούργησε πολλά προβλήματα, το αντίθετο θα έλεγα.
Για κάποιο λόγο όμως, και πιστεύω δεν είμαι η μόνη, θεώρησα ότι από το παραπάνω αξίωμα προκύπτουν τα:
"Ο φίλος τού εχθρού μου είναι εχθρός μου"
"Ο εχθρός τού φίλου μου είναι εχθρός μου"
Στη λέξη φίλος αν βάλει κανείς το πρόσημο + και στη λέξη εχθρός το - κάπου εκεί καταλήγει. Οι έχοντες τελειώσει εξατάξιο Γυμνάσιο το έχουμε μάθει σαν ποιηματάκι:
Συν επί συν, συν,
συν επί πλην, πλην,
πλην επί πλην, συν.
(Άρα και ο εχθρός τού εχθρού μου, φίλος μου?)

Η πρώτη φορά που θυμάμαι να με ενόχλησε αυτό ήταν στα εφηβικά μου χρόνια, που "όφειλα" να θεωρώ εχθρούς μου όλα τα μέλη του τότε ΚΚΕ εσωτερικού, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με αυτό που κατά βάθος ένοιωθα για αυτά τα άτομα με τα στρογγυλά γυαλάκια και την, αναμφισβήτητα, πολύ πιο καλόγουστη εμφάνιση από τη δική μας.
Στις π.μ.* φιλίες μου γενικά δεν είχα μεγάλο πρόβλημα δεδομένου ότι -ή ίσως και εξαιτίας αυτού- οι φίλοι μου είναι ένας δάσκαλος, μία πωλήτρια σε βιβλιοπωλείο, ένας μουσικός, παύλα, προγραμματιστής, ένας σκηνοθέτης, παύλα, ντιλιβεράς, οι οποίοι μεταξύ τους δεν είχαν πολλά - πολλά, αν εξαιρέσουμε τις συναντήσεις τους σε τίποτα δικές μου γιορτές.
Στο μπριτζ όμως άλλαξαν τα πράγματα: Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα χρόνια απόλαυσα πολύ το αξίωμα. "Οι φίλοι των φίλων μου είναι και δικοί μου φίλοι". Πολύ γρήγορα άρχισα να νοιώθω ότι έχω πολλούς "δικούς" σε αυτό το χώρο.
Τελευταία όμως με έχει βραχυκυκλώσει το "Οι εχθροί τού φίλου μου είναι εχθροί μου". Αν οφείλω να θεωρώ εχθρούς μου τους εχθρούς των φίλων μου, καθώς και  τους φίλους των εχθρών μου δε προβλέπεται να μείνει και τίποτα. Και αυτό δε μου αρέσει καθόλου.
Χρόνια μας πολλά...


Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του βιβλίου "Συνδεδεμένοι" των Nicholas Christakis και James Fowler που είναι πολύ της μοδός τελευταίως.




*προ μπριτζ

2 comments:

  1. Aγγελική ΠολίτουDecember 26, 2010 at 11:59 AM

    Βασιλικούλα Χρόνια Πολλά

    με τους προβληματισμούς που μας έβαλες χρονιάρες μέρες, μου ήρθε στο μυαλό ένα παλιό τραγουδάκι... Στο αφιερώνω

    "Mη, μην το πεις
    οι παλιοί μας φίλοι
    μην το πεις
    για πάντα φύγαν.
    Μη, το 'μαθα πια
    τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
    για πάντα φύγαν.

    Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
    Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

    Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
    τη δική σου μελαγχολία
    κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
    με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

    Πέρασαν για πάντα
    οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
    οι κραυγές.
    Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

    Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
    όμορφη να σας μιλήσω
    βλέπω πυρκαγιές
    πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
    κι είμαι μαζί σας.

    Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
    όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
    εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
    τις μέρες τις παλιές."

    ReplyDelete
  2. Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία...(2) ωραία…
    Πάμε στο (1), Λοιπόν είναι πολύ απλό…
    Γίνε "βλήμα" στο δικό σου όπλο και αποφάσιζε μόνος -η για τους φίλους και τους οχτρούς.......
    Αν και δεν θέλω να έχω οχτρούς μη ακολουθώντας τις κοινόχρηστες παράλογες "λογικές" εξισώσεις που έβαλε η Βάσω, πολλές φορές από την νιότη μου ακόμα, απομονώνομαι αλλά νομίζω ότι ήταν και είναι πάντα για καλό…
    Αντώνης Μωυσίδης

    ReplyDelete

Αν δεν έχετε λογαριασμό στο google και επιλέξετε (στην επιλογή ταυτότητας) να στείλετε σχόλιο ως "ανώνυμος" μπορείτε να γράψετε το όνομά σας μέσα στο σχόλιο. Τα υπογεγραμμένα σχόλια (από ανθρώπους του χώρου) θα δημοσιεύονται όλα.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ