Δε θυμάμαι πότε πρωτοάκουσα αυτή τη ρήση αλλά ουδέποτε την αμφισβήτησα. Θεώρησα ότι πρέπει να πορεύομαι με αυτό το αξίωμα κάτι που, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, δε μου δημιούργησε πολλά προβλήματα, το αντίθετο θα έλεγα.
Για κάποιο λόγο όμως, και πιστεύω δεν είμαι η μόνη, θεώρησα ότι από το παραπάνω αξίωμα προκύπτουν τα:
"Ο φίλος τού εχθρού μου είναι εχθρός μου"
"Ο εχθρός τού φίλου μου είναι εχθρός μου"
Στη λέξη φίλος αν βάλει κανείς το πρόσημο + και στη λέξη εχθρός το - κάπου εκεί καταλήγει. Οι έχοντες τελειώσει εξατάξιο Γυμνάσιο το έχουμε μάθει σαν ποιηματάκι:
Συν επί συν, συν,
συν επί πλην, πλην,
πλην επί πλην, συν.
(Άρα και ο εχθρός τού εχθρού μου, φίλος μου?)
Η πρώτη φορά που θυμάμαι να με ενόχλησε αυτό ήταν στα εφηβικά μου χρόνια, που "όφειλα" να θεωρώ εχθρούς μου όλα τα μέλη του τότε ΚΚΕ εσωτερικού, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με αυτό που κατά βάθος ένοιωθα για αυτά τα άτομα με τα στρογγυλά γυαλάκια και την, αναμφισβήτητα, πολύ πιο καλόγουστη εμφάνιση από τη δική μας.
Στις π.μ.* φιλίες μου γενικά δεν είχα μεγάλο πρόβλημα δεδομένου ότι -ή ίσως και εξαιτίας αυτού- οι φίλοι μου είναι ένας δάσκαλος, μία πωλήτρια σε βιβλιοπωλείο, ένας μουσικός, παύλα, προγραμματιστής, ένας σκηνοθέτης, παύλα, ντιλιβεράς, οι οποίοι μεταξύ τους δεν είχαν πολλά - πολλά, αν εξαιρέσουμε τις συναντήσεις τους σε τίποτα δικές μου γιορτές.
Στο μπριτζ όμως άλλαξαν τα πράγματα: Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα χρόνια απόλαυσα πολύ το αξίωμα. "Οι φίλοι των φίλων μου είναι και δικοί μου φίλοι". Πολύ γρήγορα άρχισα να νοιώθω ότι έχω πολλούς "δικούς" σε αυτό το χώρο.
Τελευταία όμως με έχει βραχυκυκλώσει το "Οι εχθροί τού φίλου μου είναι εχθροί μου". Αν οφείλω να θεωρώ εχθρούς μου τους εχθρούς των φίλων μου, καθώς και τους φίλους των εχθρών μου δε προβλέπεται να μείνει και τίποτα. Και αυτό δε μου αρέσει καθόλου.
Χρόνια μας πολλά...
Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του βιβλίου "Συνδεδεμένοι" των Nicholas Christakis και James Fowler που είναι πολύ της μοδός τελευταίως.
*προ μπριτζ
